Nederland laat Syriërs zwerven

Geschreven voor het Algemeen Dagblad en het Parool 

 ALKMAAR- Toen de Nederlandse Syriër Jamil in Aleppo het zoveelste gevechtsvliegtuig zag besloot hij met vrouw en kinderen naar Nederland te vluchten. Voor de tweede keer. Inmiddels zwerft het gezin al maanden door ons land omdat ze niet als vluchtelingen worden erkend.

De 49-jarige Jamil zit bij zijn Syrische vrienden op de bank in Alkmaar. Het is druk in de woning. Kinderen rennen door de woonkamer en in de keuken zijn de vrouwen de avondmaaltijd aan het voorbereiden. De tv staat aan. Een Arabische nieuwszender toont beelden van de laatste aanslagen in Syrië. ,,Als je die beelden ziet, snap je toch wel dat ik hier niet voor de luxe ben,” zegt hij hoofdschuddend.

Hoewel Jamil de oorlog in zijn moederland Syrië achter zich heeft gelaten, zijn de problemen allerminst voorbij. Sinds 4 maanden verkassen hij, zijn vrouw Rohlan en dochters van 10 en 7 jaar van de ene naar de andere kennis, omdat ze geen woning krijgen of anderszins worden opgevangen in Nederland. Het zijn bezoekjes van maximaal 3 weken, want wie het gezin langer opvangt, wordt beschuldigd van onderverhuur.

Het probleem is dat Jamil en zijn gezin niet worden erkend als vluchtelingen. En dat komt omdat Jamil al voor de tweede keer voor zijn leven heeft moeten vluchten. De eerste keer dat hij in Nederland belandde was in 1992, toen hij als Syrische Koerd bedreigd werd door het regime. ,,Koerdisch praten mocht niet, daar werd je voor opgepakt. Mijn vader werd in 1983 vermoord door de regering, omdat hij tegen de president was. Toen ik zelf in gevaar kwam door het spelen van Koerdische muziek, moest ik vluchten.”

Jamil kreeg het Nederlandse staatsburgerschap, maar besloot in 2001 terug te gaan naar zijn geboorteland. Hij had tijdens een vakantie in Syrië Rohlan ontmoet. Jamil wilde niets liever dan bij haar zijn. Hij probeerde Rohlan anderhalf jaar lang naar Nederland te krijgen, toen dat niet lukte, besloot hij terug te gaan naar Syrië. Bang dat hij weer moest vrezen voor zijn leven was hij niet. Jamil hoorde goede dingen over de huidige president Bashar Al-Assad, de zoon van de eerdere president.

,,Bashar gaat dingen anders doen, dachten Syriërs. Er zou een einde komen aan de onderdrukking en het vermoorden van mensen. En tot 2004 leek dat ook zo te zijn. Assad oogde modern, vriendelijk en vooruitstrevend. Er kwamen in een korte tijd bijvoorbeeld tientallen discotheken bij.”

Onderdrukking

Het leven in Aleppo was aangenaam. Jamil en Rohlan kregen twee dochters en Jamil had een eigen muziekschool. Maar met het verstrijken van de jaren bleek Al-Assad steeds meer in de voetsporen van zijn vader te treden. Aan de jong verworven vrijheden kwam een einde en nieuwe periode van onderdrukking werd ingeleid. Maar de Syriërs pikten het niet meer en kwamen in opstand tegen het bewind van Bashar Al-Assad. Het leidde tot hevige gevechten tussen het Vrije Syrische Leger en de troepen van Al-Assad. Ook in Aleppo. De stad waar Jamil en Rohlan hun gezin stichtten veranderde in een brandhaard.

Toen Jamil in september het zoveelste gevechtsvliegtuig zag vliegen en vreesde voor het leven van zijn dochters, was de maat vol. Ze pakten bij elkaar wat ze mee konden nemen en vertrokken naar Nederland. Met pijn in hun hart. Nu zitten ze ver weg van de bommen, de gevechten en de onderdrukking, maar familieleden bleven achter in Syrië en daarmee komen ze niet los van het land dat ze achterlieten.

,,Nu zit ik hier voor de tweede keer. Eerst als een Koerdische vluchteling, nu als Syriër die asiel zoekt in eigen land.” Jamil en zijn dochters hebben een Nederlands paspoort. Alleen Rohlan doorloopt nu een procedure als asielzoeker.

In Alkmaar wordt het gezin in eerste instantie opgevangen door Syrische kennissen. Jamil had gehoopt snel in aanmerking te komen voor een woning, maar wordt al maanden van het kastje naar de muur gestuurd. Zo klopte het gezin aan bij de daklozenopvang, maar kreeg te horen dat ze daar alleen mochten overnachten.

Wat de situatie nog eens extra moeilijk maakt, is dat Jamil slecht ter been is. In zijn kinderjaren heeft hij polio gehad, waar hij een handicap aan overhield. Trappen lopen kan hij bijvoorbeeld niet. Bij zijn Syrische vrienden slaapt hij daarom op de begane grond. Tot rust komt het gezin allerminst. ,,Nederland is zo’n goed land, maar zit verstrikt in haar eigen regels. Ik voel me zo machteloos.”

Op 8 januari vergadert de gemeente Alkmaar over het gezin. Vluchten uit een oorlogsgebied is vooralsnog geen reden voor de toewijzing van een woning. Alleen het advies van de huisarts en maatschappelijk werker tellen mee. ,,Tot die tijd kunnen we niets zeggen. Ze worden behandeld als ieder ander gezin,” aldus een woordvoerder.

Please follow and like us:
error8
fb-share-icon20
Tweet 20
fb-share-icon20

You Might Also Like

Leave a Reply

Brenda\\\\\\\'s Anti-spam *

Back to top